Blog

Lees hieronder de geweldige verhalen van studenten, vrienden, en kennissen van onze Nederlandse school en gemeenschap!

Geniet van alle mooie ervaringen die ze met ons delen. Heb jij ook een geweldig verhaal, laat het ons weten via info@dutchschoolsocal.org.

Blog 2 - Adapting amazingly well

When I was seven and a half years old, we moved from a small town in the Netherlands to the big bustling city of Bangkok, Thailand. I was woefully unprepared, but adapted amazingly well. The farewell gift from my classmates had been a collection of their drawings depicting my future life. It showed me in front of a wooden house on stilts, lounging in a hammock strung to palm trees, holding monkeys in my lap. This was an era when people did not travel far. No one in my school ventured beyond our neighboring countries. Travel TV shows did not yet exist on our three public channels. Quite frankly, we didn’t even own a TV. There was little to fuel my imagination.


I remember every detail of the days of our transition. We left behind a brutal winter; the frost was so severe that we were ice-skating on the streets. Our departure coincided with the strongest blizzard of the century. Our flight to Bangkok had a six-hour delay as workers painstakingly plowed a runway passage. The next morning, we entered an unbearably hot, humid new foreign habitat. The taxi that took us from Don Mueang airport to our hotel had plastic covered seats that stuck to our sweaty legs as we sat in insane traffic for over two hours. As if that wasn’t bewildering enough, the cab’s horn got stuck so for the majority of the trip we were accompanied by a deafening honking.

I remember all of the intriguing smells that I took in for the first time. The stench of the Klongs (the city’s filthy canals), the fried garlic and prickly spices evaporating from food stands, the fumes of the tuktuks stuck in traffic, the scent of burnt garbage from nearing slums, the intoxicating incense that was everywhere.. It became immediately apparent that this city was loud, dirty, smelly, busy, overpopulated and huge. But it was also magical and mystical. With gilded temples, sweet fruits, colorful silk, rich traditions, mesmerizing religions, and smiling faces. This city, in all its splendor and grandeur, was overwhelming and addictive at the same time. Within twenty-four hours, my world had gone from small and predictable to huge and exciting.

I look at my oldest son who is around the age I was when we moved to Asia. With last year's stay-at-home order, his life suddenly and dramatically changed. He was woefully unprepared, but adapted amazingly well. His busy and large LA world imploded to a small, intimate life at home. I was proud to see him adjust so quickly. The home schooling, his new virtual world for his US school during the week as well as for the Dutch school on Saturday morning. Playdates restricted to fun (or fights) with his toddling brother. The small radius in which we moved. His new responsibilities; a growing independence. He was rapidly maturing while also, fortunately, still being a fun, wild child who loves to ignore parental guidance.


By the time we moved back to Holland after four phenomenal years, our family had changed profoundly. Not only had we lived in a sensational city, we had also seen the world. We had trekked the Himalayas in an era when you would walk for days without seeing a single traveler. We had explored Japan, Indonesia, Sri Lanka, Malaysia, Canada and the United States (Disneyland!). We had seen wealth and extreme poverty, co-existing. We had grown to love exotic flavors, religions, history, and culture. We had made friends of all ethnicities, and learned foreign languages.


My brother and I left behind dozens of international friends in Bangkok that we would never see again, a difficult concept to grasp and accept. There were no email addresses, phone numbers or even physical addresses that were exchanged. Most expat kids would travel on to destinations unknown. It felt as if I had left behind a world that I would never meet again. As I look at my son, I wonder whether he will ever truly meet his familiar world again. Will he forever have to miss “our way of life before the Virus”? Will his life ever be carefree again? My biggest wish for him and his little brother, for any child, is to be able to be just that, a kid. My fear is that there will be some form of collective trauma that will taint their future forever.


I was eleven years old when we moved back to Europe. We returned to a world where most people had still not traveled far. None of my peers ‘back home’ had flown on a plane. What was difficult this time around was that we were met with little understanding of where we came from, and how we had changed. Former friends were looking to resume a friendship with the girl that they had known previously. Whenever I would talk about my life before “the return”, I would sense a collective sigh. “Here she goes again, another Bangkok story”. The truth was, I didn’t have any other memories to share. I couldn’t talk about my camping trip to the Dordogne, or our domestic biking trip. I did not share any of the recent experiences of my classmates.


I learned early on that people are mostly interested in stories that they can relate to. The Virus is our collective story. Everyone is experiencing the ramifications of this pandemic in some shape or form. It gives me solace that this altered life has encouraged us to recalibrate our priorities and intensify our relationships with family, friends, and sometimes even with strangers. We are connecting, while living a universal experience. My sons are not alone in the new world that is emerging. They are relating to the experiences of their friends. Long after this pandemic ends, people, young and old, will find each other in shared memories and in an intrinsic desire to live life to the fullest, with new priorities and stronger connections. Trusting this outcome will help us carry through.


We were woefully unprepared, but are adapting amazingly well.


Marieke Oudejans 

Dutch Producer and Journalist who lives in Los Angeles with her American husband and two young sons.

Blog 1 - Een halfvol glas met Grenzeloze Gezelligheid

De Californian Dream

Een dagje strand met onze Nederlandse school in Hollywood het ene weekend, snowboarden met vrienden op Mammoth Mountain het weekend daarna, beiden op (Amerikaanse!) steenworp afstand bij ons vandaan. De dag eindigen met een openlucht concert in de ‘Hollywood Bowl.’ Zon op je huid, wind door je haren, live muziek in je oren, craft biertje in je hand… What’s not to love?

 

Work hard and play harder.’ Genieten van het leven nemen ze hier serieus. Als ik iets heb geleerd van mijn tijd hier is het dit: Alles kan! Soya lattes en glutenvrije vegan burritos, jezelf opnieuw (uit)vinden en uitdagen. Mensen zijn buitengewoon creatief, innovatief en zijn niet bang om te vallen en weer op te staan. En dat mag! The sky is the limit.

Op zoek naar gezelligheid

Maar die ‘Hollandse’ gezelligheid dan, waar vind je die? Of is het een kwestie van gewoon goed zoeken? Toen ik als student in Engeland woonde, was daar de gezelligheid over het algemeen in de pubs te vinden. Later ook bij vrienden thuis. Al kostte het wel bloed, zweet en tranen om als “comer-inner,” oftewel buitenstaander, een solid netwerk op te bouwen. Helemaal toen ik in een klein gehucht ging wonen. De aanhouder wint.

 

Hier in Amerika was het opnieuw acclimatiseren en tot op zekere hoogte, aanpassen. Heel naïef neem je aan dat ze hier dezelfde taal spreken als in Engeland. Engels natuurlijk, how hard can it be? Nou, forget it! Het zou net zo goed een andere taal kunnen zijn. En dan heb ik het niet eens over het Amerikaanse accent. Dezelfde Engelse woorden hebben een andere betekenis. De cultuur is totaal anders. De manier van communiceren is anders. Humor is compleet anders.

 

Je went hier ook weer aan een andere manier van gezelligheid. Dit vindt over het algemeen plaats buitenshuis. En dat was echt even schakelen. In parken afspreken met moeders en kinderen, kinderfeestjes in van die enorme (en een beetje té goed geventileerde!) binnenspeeltuinen. Altijd met ouders erbij. Ontbijt dates in één van de vele restaurants. Niet zomaar binnen gevraagd worden. En als je mensen overdag thuis uitnodigt en je vraagt of ze zin hebben in koffie, wordt dit over het algemeen beantwoord met: “Oh nee, dankjewel, ik heb mijn Starbucks in de auto!” Tja, daar kun je natuurlijk niet tegenop, early morning drive-through Starbucks!

 

Amerikanen zijn super sociaal en evenementen worden groots aangepakt. Als je hier op een feestje uitgenodigd wordt, dan staan de tafels vol met BBQ en de ijskasten met bier en wijn. Sport brengt mensen hier samen en laat grenzen verdwijnen. Het is een ‘lifestyle' en ook een echte familie aangelegenheid. Als wij bij een wedstrijd van LA Dodgers zijn, is het eigenlijk altijd vaste prik dat onze jongens snoep en popcorn krijgen van de mensen naast ons. Dan ben je de hele wedstrijd beste maatjes en zie je ze vervolgens nooit meer! In het begin zó vreemd, maar nu ben ik hier helemaal aan gewend.

 


Multiculturele saamhorigheid

Ook al heb ik inmiddels een geweldige groep Nederlandse vrienden om me heen, mijn eerste vrienden hier zijn Amerikaans. En dat neem ik niet voor lief, want ik hoor regelmatig verhalen van Nederlanders die niet zoveel succes in hebben op dit vlak. Daarnaast wonen hier in onze stad veel mensen met uiteenlopende achtergronden. Ik geniet van mijn multiculturele vrienden. Wat wij met elkaar gemeen hebben is het avontuurlijke, het opnieuw beginnen in dezelfde plaats. Tegen dezelfde dingen aanlopen. Je hebt steun aan elkaar. En dat creëert meteen een band. Onze buren hebben ons als het ware geadopteerd; wij zijn met open armen verwelkomd ook al hebben zij hun eigen familie om de hoek. We horen er altijd bij. Zelfs met kerst!

 

Het grappige is dat als expat, je veel meer openstaat om nieuwe mensen te leren kennen. Het kost tijd, energie en ook veel lef, maar als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren, dan is het dat het zó verfrissend en bijzonder is om nieuwe mensen te ontmoeten. Mensen, die je misschien anders voorbij gelopen zou zijn. En nu loop je er recht op af!


 

Nederlandse school

Toch is het stiekem altijd wel weer errug gezellig om op zaterdagochtend om die pruttelende koffiepot te staan op de Nederlandse school. En ook hier geldt: we zijn allemaal van verschillende achtergronden, maar we spreken dezelfde taal in more than one way.

Hollandse gezelligheid at its best.

 

Dus kijk ik altijd uit naar mijn vroege start op de zaterdag. ‘Say that again?!!’ Ja, we gaan al jaren met veel plezier naar de Nederlandse school. Hier kunnen we weer bijkletsen en spelen met de volwassenen en kinderen die in de loop der jaren fijne vrienden zijn geworden. Inmiddels zien wij elkaar niet alleen meer op de Nederlandse school, maar ook regelmatig daar buiten. Ook gaan we minimaal twee keer per jaar met elkaar kamperen. Wat ooit begon met een klein clubje, is nu uitgegroeid tot een grote groep die maar blijft groeien. Één grote club waar gezelligheid en plezier voorop staat.

 

En zo gaan wij ook met elkaar om op de Nederlandse school. Je bent vrij om te doen waar je op dat moment behoefte aan hebt. Wil je je kinderen afzetten en een boodschap doen, dan doe je dat. Wil je in alle rust je krantje een keertje van voor tot achter lezen, dan kan dat. Maar als je zin hebt in lekker ouwehoeren met een bakkie Hollandse leut, er zijn er altijd genoeg mensen om mee te kletsen. En dat maakt dat ik iedere zaterdag na school weer met een glimlach en veel energie aan de rit naar huis begin. Tòch ergens een beetje “home away from home.”

 

 

De dilemmas van een wereldburger

De afgelopen 9 jaren zijn echt voorbij gevlogen. Wat maakt het leven hier zo fijn? LA, de geboorteplaats van mijn jongste zoon, waar we onmisbare vrienden hebben gemaakt met compleet uiteenlopende achtergronden. En waar we enorm van de ruimte en de ruimdenkendheid genieten. En natuurlijk het heerlijke weer!

 

Bijna de helft van mijn leven woon ik nu in het buitenland en tòch heeft Nederland nog altijd een heel speciaal plekje in mijn hart: de vrijheid, de gezelligheid, de mensen die mij lief zijn… Dit blijft voor mij nummer 1. Ook al is het leven in Californië en in Nederland net zo min met elkaar te vergelijken is als appels en peren, het voelt allebei als thuis. Maar die tweestrijd blijft.


Anne-Marije